Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Παπαλίνες παστές

ΒΑΘΜΟΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ
εύκολο
ΧΡΟΝΟΣ
30'
ΑΤΟΜΑ
4

ΥΛΙΚΑ

  • 1/2 κιλό παπαλίνες (σαρδέλες) φρέσκιες ακαθάριστες 
  • 2 κουταλιές της σούπας ημίχοντρο αλάτι 

Περιγραφή

Η παπαλίνα είναι ένα μοναδικό είδος σαρδέλας που αλιεύεται τους καλοκαιρινούς μήνες στους μεγάλους και πλούσιους κόλπους της Καλλονής και της Γέρας. Είναι μικρή σε μέγεθος και παχιά, ενώ η σάρκα της έχει υπόλευκο χρώμα. Η παπαλίνα, η παστή σαρδέλα, παρασκευάζεται με παραδοσιακή μέθοδο και αποτελεί βασικό στοιχείο της λεσβιακής γαστρονομίας. Οι σαρδέλες Καλλονής είναι ξακουστές για τη νοστιμιά τους και είναι το πρώτο θαλασσινό προϊόν που ανήκει στην κατηγορία των Προϊόντων Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης - Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης (ΠΟΠ-ΠΓΕ), που συντάσσει η Διεύθυνση Αγροτικής Ανάπτυξης της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου.
Η παπαλίνα, παραδοσιακά, συνοδεύεται με κουκιά, ούζο και αμπελοφάσουλα. Κατά τη λεσβιακή παράδοση, οι ψαράδες της περιοχής, μόλις ανέβαζαν τα δίχτυα, έριχναν σε ένα χωνί από εφημερίδες μερικές από τις παπαλίνες που ψάρεψαν και το γέμιζαν με χοντρό αλάτι. Λίγες ώρες αργότερα που έφταναν στο καφενείο, τις ξέπλεναν, τις καθάριζαν και τις απολάμβαναν με το ουζάκι τους.

Εκτέλεση

Σε ένα σκεύος, ιδανικά κεραμικό ή γυάλινο, τοποθετείτε τις σαρδέλες με τη μία να έχει το κεφάλι προς τα κάτω και την άλλη προς τα πάνω. Τις σκεπάζετε με αλάτι. Οι παλαιότεροι πασπάλιζαν με αλάτι, χωρίς να καλύπτουν πλήρως τις σαρδέλες, ενώ οι νεότεροι προτιμούν να τις καλύπτουν καλά. Αφήνετε τις σαρδέλες εκτός ψυγείου για τέσσερις ώρες, ή εναλλακτικά έως 10 ώρες ή ακόμα και 24 ώρες. Βγάζετε τις σαρδέλες από το αλάτι. Αφαιρείτε το κεφάλι και το δέρμα με το χέρι και καθαρίζετε την κοιλιά. Ξεπλένετε τις σαρδέλες με τρεχούμενο νερό και τις αφήνετε να στραγγίσουν. Σερβίρονται σκέτες, χωρίς ελαιόλαδο ή λεμόνι. Αν θέλετε να γίνουν πιο αλμυρές, τις αφήνετε μία έως δύο μέρες, για να φτάσουν στο στάδιο που γνωρίζουμε ως «αλμυρή παστή».

Άλλες συνταγές

Βενιζελικά Λήμνου
Μετά την απελευθέρωση της Λήμνου από τον οθωμανικό ζυγό, το 1912, και, στη συνέχεια, με την ένταξή της στο ελληνικό κράτος, το νησί επισκέφτηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Αφού αποβιβάστηκε στον Ρωμέικο Γιαλό στη Μύρινα, όπου τον περίμενε πλήθος κόσμου για να τον καλωσορίσει, δοκίμασε τα κεράσματα που του είχαν ετοιμάσει. Μεταξύ άλλων, εκδήλωσε μια ιδιαίτερη προτίμηση σε ένα λευκό φοντανάκι, γεμισμένο με καρύδι και αμύγδαλο. Και κάπως, έτσι, τα φοντανάκια με το λευκό γλάσο ονομάστηκαν «βενιζελικά».
Όσπρια παντρεμένα
Τα όσπρια ήταν ανέκαθεν βασική τροφή της ελληνικής κουζίνας. Εκτός από το ότι η γη μας είναι εύκολη στην καλλιέργεια των οσπρίων ήταν και είναι, επίσης, εύκολο να αποθηκευτούν και να συντηρηθούν για πολύ καιρό. Τα "παντρεμένα" όσπρια ήταν, επίσης, η λύση της επόμενης μέρας. Όταν περίσσευαν όσπρια, τα μαγείρευαν με ρύζι την επόμενη μέρα, δηλαδή ρεβιθόρυζο, φασουλόρυζο, φακόρυζο κι, έτσι, τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Τέλος, τα όσπρια, συνδυασμένα με ρύζι, είναι μια πολύ υγιεινή τροφή, προσφέροντας μια πηγή πρωτεΐνης. Η προσθήκη ρυζιού απογειώνει τη διατροφική αξία του πιάτου.